Yıllardır hayalini kurduğumuz bir şey vardı: bir bebek sahibi olmak.
Her denememiz umutla başlıyor, ama her seferinde hayal kırıklığıyla bitiyordu.
O gün, eşimle göz göze geldik ve kararımızı verdik:
“Artık tüp bebek tedavisine başlayalım.”

Sabah: Umut ve Korkunun Birlikte Yaşandığı Anlar

Randevu gününün sabahı evde farklı bir hava vardı.
Kahvaltı masasında normalde sohbet eden biz, sessizdik.
Eşim çayını karıştırırken dalıp gidiyor, ben ise tabağıma dokunamıyordum.
İçimde iki duygu çarpışıyordu:
“Belki bu sefer olacak” ve “Ya yine olmazsa?”

Çıkmadan önce eşim bana sarıldı, kulağıma fısıldadı:
“Ne olursa olsun, birlikteyiz. Unutma.”
Bu cümle, bütün korkuma rağmen içime sıcak bir güç verdi.

Hastaneye Gidiş

Arabaya bindik, yol boyunca hiç konuşmadık.
Radyoda hafif bir müzik çalıyordu ama biz dinlemiyorduk.
Şehrin kalabalığında herkes kendi telaşında koşuşturuyordu,
ama bizim dünyamız tamamen durgunlaşmış gibiydi.

Hastanenin önüne geldiğimizde kalbim hızla çarpmaya başladı.
İçeri adım attığımda antiseptik kokusu, beyaz duvarlar, bekleyen çiftler…
Hepsi bana bir anda “yalnız değiliz” hissini verdi.

Bekleme Salonu: Sessiz Çığlıklar

Bekleme salonunda farklı çiftler vardı.
Kimisi el ele tutuşmuş dua eder gibi gözlerini kapatmış,
kimisi telefonuyla oynuyormuş gibi yapıp aslında heyecanını saklamaya çalışıyordu.
Yüzlere bakınca herkesin hikâyesi farklıydı ama duygu aynıydı: umut ve korku.

Yanımızda oturan kadın bana döndü ve “Siz kaçıncı deneme için geldiniz?” diye sordu.
Ben utana sıkıla “İlk” dedim.
Gülümsedi: “Benim üçüncü, ama hâlâ umutluyum.”
O an anladım, burası sadece bir tedavi merkezi değil; adeta umutların buluşma noktasıydı.

İlk Görüşme

Adımız anons edildi, içeri girdik.
Doktor masanın arkasında oturuyordu, güler yüzlüydü.
Bizi dinledi, dosyamıza baktı ve detaylıca anlattı:

“Önce kan tahlilleriyle başlayacağız, sonra yumurta geliştirme süreciniz olacak.
Bu yol uzun ve bazen yorucu olabilir ama sabırlı olursanız çok güzel sonuçlar alabiliriz.”

Eşimle göz göze geldim, gözlerinde bir parıltı vardı.
İlk defa “gerçekten anne-baba olabiliriz” ihtimali bu kadar yakın hissettirdi.

Tahliller: İğneler ve Heyecan

Kan tahlili için odaya geçtik.
İğneden korkmam ama o gün sanki her şeyin ağırlığı üzerime binmişti.
Hemşirenin “hazır mısınız?” sorusu bile kalbimi sıkıştırdı.
Kan tüplere dolarken içimden “bu damarlarda sadece kan değil, yılların umudu da akıyor” dedim.

Sonra eşim de test için sıraya girdi.
Onu beklerken oturduğum sandalyede ellerim terliyordu.
Bütün hayatımız, birkaç tüp kanın sonucuna bakıyordu sanki.

Doktorun Açıklamaları

Öğleden sonra doktor tekrar bizi çağırdı.
Tahlillerin ilk sonuçlarını değerlendirdi.
Anlattıkları bilimsel terimlerle doluydu ama benim aklımda kalan tek şey şuydu:
“Her şey yolunda, devam edebiliriz.”

O cümleyi duyunca boğazım düğümlendi.
Eşim elimi tuttu, gözleri parlıyordu.
O an sanki bütün bekleme, bütün hayal kırıklıkları silinmişti.

Akşam: Duyguların Taşması

Eve dönerken arabada ikimiz de sessizdik.
Ama bu kez sessizlik endişeden değil, içimizdeki umut yükünden kaynaklanıyordu.

Eve girdiğimizde eşim mutfağa geçti, bana kahve yaptı.
Kupayı önüme koydu ve dedi ki:
“Bugün çok şey öğrendik. Ama en önemlisi, biz bu yolda yalnız değiliz.”

O an gözlerim doldu.
Belki yol uzun, belki zorluklar olacak ama ilk gün bize şunu öğretti:
Birlikte yürüyorsak, her şey mümkün.

💬 Ameliyat Merkezi Ekibi Ne Diyor?

Tüp bebek tedavisine başlayan çiftlerin ilk günü genellikle duygusal bir fırtına gibi geçer.
Umut, korku, heyecan, belirsizlik… Hepsi bir aradadır.
Bu süreçte çiftlerin birbirine destek olması en büyük güçtür.
Tedaviye başlamadan önce iyi bir merkez seçmek, doktorla güven ilişkisi kurmak ve sabırlı olmak başarı şansını artırır.

Tüp Bebek Günlüğü – 2. Gün: İğneler, Bekleyiş ve Umut

Dün ilk günümüzü atlattık.
Hastane koridorlarında dolaşırken yaşadığımız heyecan hâlâ içimdeydi.
Gece eve geldiğimizde her şeyi uzun uzun düşündüm:
“Acaba yolun sonu nerelere varacak? Biz gerçekten anne-baba olabilecek miyiz?”
Uykuya dalmam kolay olmadı, kafamın içinde bin bir düşünce dönüyordu.

Sabah: Yeni Bir Başlangıç

Sabah uyandığımda yorgun ama kararlıydım.
Eşim kahvaltı hazırlamıştı; masada yumurta, peynir, çay…
Ama ikimizin de iştahı yoktu.
Yine de birbirimize belli etmemeye çalıştık.
Çünkü biliyorduk ki bu süreçte moral çok önemliydi.

Hastaneye gitmek için evden çıktığımızda, dışarıda hava soğuktu.
Sokakta yürüyen insanlar günlük hayatlarına devam ediyordu.
Ama biz sanki bambaşka bir yolculuğa çıkmış gibiydik.

Hastane Koridorları

Hastaneye girdiğimizde koridorlarda dün gördüğüm yüzlerden bazılarını tekrar gördüm.
Bir çift yanımızdan geçti; kadın eşine sıkı sıkı sarılmıştı.
Onların gözlerinde de aynı duyguyu gördüm: umut ve endişe.

Bekleme salonunda otururken hemşire geldi ve ismimizi çağırdı.
“Bugün yumurta geliştirme tedavisi için ilk adımı atıyoruz” dedi.
İçimden bir ürperti geçti, çünkü artık iş ciddileşiyordu.

İğneyle İlk Karşılaşma

Odaya girdik. Masanın üzerinde küçük bir kutu vardı.
Kutuyu açtılar, içinde iğneler ve ilaçlar…
Hemşire bana dönüp sakin bir sesle anlattı:
“Bundan sonra her gün bu iğneleri kullanacaksınız. Vücudunuz yumurta geliştirmek için hazırlanacak.”

O an nefesim daraldı. İğneden korktuğumdan değil,
bu küçük şeffaf şişelerin arkasında koca bir hayat umudu gizliydi.

İlk iğneyi hemşire yaptı.
Acısı çok değildi ama psikolojik ağırlığı büyüktü.
Sanki tüm umudum o iğnenin ucunda vücuduma giriyordu.

Eve Dönüş

Eve geldiğimizde sessizdik.
Eşim kanepede oturdu, ben mutfağa geçip çay koydum.
Çayın buharı yükselirken içimden şunu düşündüm:
“Bu süreç sadece bedensel değil, ruhsal olarak da çok yorucu olacak.”

Bir süre sessiz kaldık. Sonra eşim bana dönüp dedi ki:
“Korkma… Bu iğneler bizi bebeğimize götüren yolun taşları.”
O an gözlerim doldu. Bazen bir cümle, bütün yükü hafifletmeye yetiyor.

Gece Düşünceleri

Gece yatağa uzandığımda iğne yerimde hafif bir sızı vardı.
Ama bu sızı bana umut veriyordu.
“Demek ki bir şeyler başlıyor, yol açılıyor” diye düşündüm.

Uyumadan önce kendi kendime söz verdim:
“Ne kadar zorluk olursa olsun, sonuna kadar devam edeceğim.”

💬 Ameliyat Merkezi Ekibi Ne Diyor?

Tüp bebek sürecinde ikinci gün genellikle ilk iğnelerin yapıldığı,
tedavinin başladığını hissettiren gündür.
Çiftler bu dönemde hem fiziksel değişiklikleri hem de duygusal gelgitleri yoğun yaşar.
En önemli nokta sabırlı olmak ve süreci adım adım takip etmektir.

Tüp Bebek Günlüğü – 3. Gün: Yan Etkiler ve Ruhsal Dalgalanmalar

Tüp bebek tedavisinde üçüncü güne gelmiştik.
Daha ilk iki günün heyecanı üzerimdeyken, bugün bambaşka duygularla uyandım.
Yatağın kenarında otururken derin bir nefes aldım:
“Bundan sonra iş daha da zorlaşacak.”

Sabah: Vücudumda İlk Değişiklikler

İkinci gün yapılan iğnenin etkisi gece boyunca kendini hissettirmişti.
Sabah kalktığımda midemde hafif bir bulantı, karnımda garip bir şişkinlik vardı.
Sanki içimde küçük baloncuklar şişmiş gibi.
Aynaya baktım, yüzüm solgun görünüyordu.

Mutfağa gittiğimde eşim bana göz ucuyla baktı.
“İyi misin?” diye sordu.
Gülümsemeye çalıştım ama yüzümdeki ifade beni ele veriyordu.
“İyiyim, sadece biraz midem bulanıyor” dedim.
Aslında içimde korku vardı: “Bu sadece başlangıç mı, yoksa daha zor günler mi gelecek?”

Hastaneye Yolculuk

Kahvaltıyı zar zor yaptım. Sonra çantamızı alıp hastaneye doğru yola çıktık.
Araba camından dışarı bakarken gördüğüm her şey çok sıradandı:
Okula giden çocuklar, işine yetişmeye çalışan insanlar, köşedeki simitçi…
Ama benim için o gün sıradan değildi.
Benim yolum, hayallerime giden belki de en zorlu yoldan geçiyordu.

Kontrol Odasında

Hastaneye vardığımızda ismimizi anons ettiler.
İçeri girdiğimizde hemşire iğne hazırlıyordu.
Doktor içeri geldi ve gülümseyerek,
“Bugün tedaviyi biraz artırıyoruz. Vücudunuzun tepkisini görmek önemli.” dedi.

Eşim yanımda oturuyordu, elimi tuttu.
O an sanki içimdeki bütün korkular biraz olsun hafifledi.
Doktorun sözleri kulağımda çınlıyordu:
“Yan etkiler olabilir. Şişkinlik, bulantı, ruh hali değişiklikleri normaldir.”

İğne Anı

Hemşire yaklaşırken gözlerimi kapattım.
İğnenin ucu derime değdiğinde küçük bir acı hissettim,
ama esas acı iğneden değil, kalbimdeydi.
Çünkü her seferinde umutlarımın da damarlarıma girdiğini hissediyordum.

Öğleden Sonra: Ruh Halimdeki Dalgalanmalar

Eve döndüğümüzde kendimi tuhaf hissettim.
Bir an kahkahalar atacak gibi oluyordum, bir an gözlerim doluyordu.
Hormonların etkisini bu kadar hızlı hissedeceğimi düşünmemiştim.

Eşim bana çay yaptı, yanına oturdu.
“Biliyorum zor, ama bak buradayız. Yalnız değilsin.” dedi.
Onun sesi bana güç veriyordu ama bir yandan da gözyaşlarımı tutamıyordum.
Belki de bu süreçte en büyük yük kadınların omzuna biniyordu.

Akşam: Küçük Bir Kriz

Akşamüstü kendimi aynanın karşısında buldum.
Karnıma dokundum; hafif şişlik vardı.
İçimden bir ses, “Ya bu tedavi işe yaramazsa?” diye fısıldıyordu.
Aynadaki gözlerimle konuşur gibi oldum:
“Bırakma, devam et. Bu sadece üçüncü gün.”

O gece yemek yerken küçük bir tartışma yaşadık.
Eşim “biraz daha sabırlı olmalıyız” dediğinde,
ben patladım: “Senin için kolay! İğneyi ben oluyorum, bulantıyı ben yaşıyorum!”

Sözler ağzımdan çıkar çıkmaz pişman oldum.
Eşim sustu, bana baktı. Sonra sessizce elimi tuttu:
“Haklısın. Keşke yükünü paylaşabilsem.” dedi.
O an anladım ki bu süreç sadece benim değil, bizim mücadelemizdi.

Gece: İçimdeki Fırtına

Gece yatağa uzandığımda gözlerim tavana dikildi.
Midemde hafif bir sızı, kalbimde ise kocaman bir fırtına vardı.
“Dayanabilecek miyim? Bu yolun sonunda gerçekten bebeğimizi kucağımıza alabilecek miyiz?”

Uykuya dalmadan önce eşimin nefesini dinledim.
O derin uykudaydı, ama ben hâlâ savaşın ortasındaydım.
İçimden kendi kendime söz verdim:
“Her yan etki, her gözyaşı, bir gün gülümsemeye dönüşecek. Yeter ki bırakma.”

💬 Ameliyat Merkezi Ekibi Ne Diyor?

Tüp bebek sürecinin üçüncü günü, genellikle yan etkilerin hissedilmeye başladığı dönemdir.
Hormon tedavisi nedeniyle ruh hali dalgalanmaları, mide bulantısı ve şişkinlik normaldir.
Bu süreçte eşlerin birbirine destek olması büyük önem taşır.
Unutmayın, tedavi yalnızca fiziksel değil, duygusal bir yolculuktur.

Tüp Bebek Günlüğü – 4. Gün: Kontrol ve Ultrason

Tüp bebek tedavisinde dördüncü güne geldiğimizde,
ilk kez gerçek bir sonuca yaklaşacağımızı biliyorduk: ultrason kontrolü.
O sabah kalktığımda içimde farklı bir heyecan vardı.
Bu, sadece tedavinin değil, umutlarımızın da sınanacağı bir gündü.

Sabah Hazırlığı

Uyandığımda geceyi zar zor uyuyarak geçirmiştim.
Midemde hafif bir ağrı vardı, belki iğnelerin yan etkisi, belki de stres.
Eşim bana kahvaltı hazırlamıştı ama neredeyse hiçbir şey yiyemedim.
Çatalı elimde tutarken aklımda hep aynı soru vardı:
“Acaba ultrason ne gösterecek?”

Evden çıkmadan önce aynaya baktım.
Gözlerimin altında mor halkalar vardı ama bakışlarımda bir ışık seziliyordu.
Kendime fısıldadım:
“Bugün iyi haberler alacağız, inan buna.”

Hastane Koridorlarında Bekleyiş

Hastaneye vardığımızda koridorlar her zamanki gibi kalabalıktı.
Ellerinde dosyalarla yürüyen hemşireler, kapı önlerinde sırasını bekleyen çiftler…
Herkesin yüzünde aynı ifade: sessiz bir umut.

Bekleme salonunda yanımıza yeni bir çift oturdu.
Kadın hafif gülümseyerek bana döndü:
“Siz de ilk kez mi ultrasona giriyorsunuz?” dedi.
“Evet” dedim, gülümsemeye çalışarak.
“Biz ikinci denememizdeyiz, ilkinde olmadı ama pes etmiyoruz” diye ekledi.
O an içimden, “Ne kadar güçlü insanlar var” diye geçirdim.

Ultrason Öncesi Gerginlik

Adımız anons edildiğinde kalbim hızla çarpmaya başladı.
Odaya girdiğimizde doktor güleryüzle karşıladı.
“Bugün ilk ultrasonu yapıyoruz, bakalım vücudunuz tedaviye nasıl yanıt vermiş” dedi.

Sedye üzerine uzandım, başucumda eşim vardı.
Elimi sıkı sıkı tutuyordu.
İçimden “Lütfen güzel şeyler duyalım” diye dua ettim.

Ultrason Anı

Doktor cihazı hazırladı, ekrana baktı.
O an zaman durmuş gibiydi.
Ekrana bakarken doktorun yüzündeki ifadeyi okumaya çalışıyordum.
Küçük bir tebessüm belirdi.
“Güzel, yumurtalıklarınız tedaviye yanıt veriyor. Birkaç folikül gelişmeye başlamış.” dedi.

İçimde kocaman bir nefes boşaldı.
Gözlerim doldu, eşime baktım.
O da bana gülümseyerek başını salladı.
Bu minicik cümle, günlerdir taşıdığımız yükü hafifletmişti.

Doktorla Diyalog

Doktor devam etti:
“Bundan sonra ilaç dozunu biraz artıracağız.
Önümüzdeki günlerde daha net sonuçlar alacağız.
Şimdilik her şey yolunda.”

Sanki o odada güneş açmış gibiydi.
Küçük bir umut kıvılcımı bile insanın tüm hayatını aydınlatabiliyordu.

Hastaneden Çıkış

Odayı terk ederken kalbim hafiflemişti.
Koridorda yürürken diğer çiftlerin yüzlerine baktım;
bazılarının morali bozuktu, bazılarının gözleri umutla parlıyordu.
Anladım ki herkesin yolculuğu farklıydı ama duygular aynıydı.

Eve Dönüş

Eve geldiğimizde eşim sessizce bana sarıldı.
“Bak gördün mü? Yolun başındayız ama doğru yoldayız.” dedi.
O an kalbimden bir taş daha kalktı.

Akşam sofrada yemek yerken ikimiz de daha rahattık.
Göz göze geldiğimizde artık aynı şeyi düşünüyorduk:
“Bu yol ne kadar zor olursa olsun, sonunda bebeğimizi kucağımıza alma ihtimali var.”

Gece: Sessiz Teşekkür

Yatağa uzandığımda bugün yaşadıklarımı düşündüm.
Gözlerimden sessizce yaşlar süzüldü.
Bu kez üzgün değildim, aksine içimden şükrediyordum.
“Teşekkür ederim” dedim içimden; eşime, doktoruma, hatta kendime…
Çünkü vazgeçmemiştik.

💬 Ameliyat Merkezi Ekibi Ne Diyor?

Tüp bebek tedavisinde 4. gün genellikle ultrason kontrolleriyle başlar.
Bu aşama, çiftlerin tedavinin işe yarayıp yaramadığını ilk kez görmeye başladıkları gündür.
Küçük ilerlemeler bile moral ve motivasyon açısından çok değerlidir.
Sabır ve düzenli takip, bu yolculuğun en önemli parçasıdır.

Tüp Bebek Günlüğü – 5. Gün: Umutla Bekleyiş ve Birlikte Mücadele

Tüp bebek tedavisinde beşinci güne geldiğimizde artık her şey daha gerçek görünüyordu.
İlk günkü şaşkınlık, ikinci günün iğne korkusu, üçüncü günün yan etkileri
ve dördüncü günün ultrason heyecanı…
Hepsi birikmişti.
Şimdi önümüzde yepyeni bir sınav vardı: bekleyiş.

Sabah: Sessiz Hazırlık

Sabah gözlerimi açtığımda evde derin bir sessizlik vardı.
Eşim mutfakta kahvaltı hazırlıyordu, tost makinesinden çıkan ekmek kokusu odayı dolduruyordu.
Normalde bu koku beni mutlu ederdi ama bugün midem bulanıyordu.

Masaya oturduğumda eşim bana baktı:
“Yemek istemiyorsan zorlamayalım.” dedi.
Gülümsedim ama gözlerim doldu.
Çünkü bu süreç sadece benim değil, onun da sabrını sınıyordu.

Hastaneye Gidiş

Çantamızı hazırlayıp çıktık.
Arabada konuşmadık, sadece birbirimizin varlığına tutunduk.
Radyoda hafif bir şarkı çalıyordu; sözlerini duymuyordum ama melodi kalbime dokundu.

Yol boyunca içimden dua ettim:
“Allah’ım, bu bekleyişin sonunda bize güzel haberler ver.”

Hastane Koridorları: Beklemenin Ağırlığı

Hastaneye vardığımızda yine aynı koridorlar, aynı bekleme salonu…
Bu sefer dikkatimi çeken şey insanların yüzlerindeki farklı ifadelerdi.
Kimi umutla gülümsüyor, kimi yorgun görünüyordu.
Belki de herkes kendi iç savaşını veriyordu.

Yanımızda oturan genç bir kadın eşine fısıldadı:
“Biraz daha sabır, az kaldı.”
O cümleyi duydum ve kendi kendime tekrar ettim:
“Evet, biraz daha sabır.”

Kontrol ve Konuşmalar

Doktor odamıza girdiğinde yüzünde ciddi bir ifade vardı.
Dosyama baktı, sonra bana dönüp sakin bir sesle konuştu:
“Her şey planladığımız gibi ilerliyor. Yumurta gelişimi devam ediyor.
Ama bu süreçte sabırlı olmanız şart. Hormonlar ruh halinizi değiştirebilir,
bu çok normal.”

Başımı salladım.
İçimde küçük bir umut kıvılcımı yanarken,
aynı zamanda büyük bir sabır sınavının ortasında olduğumu biliyordum.

Öğleden Sonra: Ruhsal Dalgalanmalar

Eve döndüğümüzde garip bir şekilde sinirliydim.
Küçük şeylere bile tahammül edemiyordum.
Eşim bana çay getirdi, “biraz dinlen” dedi ama ben tersledim:
“Dinlensem ne olacak, her gün aynı şey!”

Sözüm biter bitmez pişmanlık çöktü üzerime.
O sadece yanımda olmak istiyordu.
Gözlerimden yaşlar süzüldü:
“Özür dilerim, bu ben değilim. İlaçların etkisi.” dedim.

O an eşim yanıma oturdu, elimi tuttu ve şöyle dedi:
“Biliyorum. Bu senin suçun değil. Biz bu yola birlikte çıktık, birlikte bitireceğiz.”
O cümle bana yeniden nefes aldırdı.

Akşam: Birlikte Mücadele

Akşam olduğunda yemek masasına oturduk.
Bu kez sessizlik yoktu; ikimiz de konuşmaya çalıştık.
Geçmişten, çocukluğumuzdan, hayallerimizden bahsettik.
Sanki bu sohbet, üzerimizdeki yükü hafifletiyordu.

Bir ara eşim bana baktı ve “Biliyor musun, ben seni bu süreçte daha çok sevdim.” dedi.
Gözlerim doldu, çünkü ben de aynı şeyi hissediyordum.

Gece: Umudun Fısıltısı

Gece yatağa yattığımda günün ağırlığı üzerimden kalkmıştı.
Eşimin nefesini dinlerken içimden bir ses fısıldadı:
“Bu bekleyiş bir gün bitecek. Ve o gün geldiğinde, bütün bu gözyaşlarının yerini gülümsemeler alacak.”

Gözlerimi kapattım, içimden bir kez daha söz verdim:
“Ne olursa olsun, bu yolda sonuna kadar gideceğim.”

💬 Ameliyat Merkezi Ekibi Ne Diyor?

Tüp bebek tedavisinde beşinci gün, sabrın ve birlikte mücadelenin en çok test edildiği dönemlerden biridir.
Hormonların etkisiyle duygu dalgalanmaları yaşanabilir, çiftler birbirine karşı hassas olabilir.
Bu süreçte iletişim, destek ve anlayış en büyük ilaçtır.
Umutla beklemek, tedavinin psikolojik başarısını da doğrudan etkiler.