Kıl Dönmesi (Pilonidal Sinüs) Ameliyatı Maceram

Hayatta bazı şeyler var ki, başına gelmeden ne kadar anlatsalar da anlayamıyorsun. Kıl dönmesi tam da onlardan biri. Adını duyduğumda hep küçümsemiştim. Forumlarda okurdum: “kuyruk sokumunda ağrı var, kıl dönmesi olabilir” diye… Dalga bile geçerdim. Meğer küçücük bir şey insanın hayatını öyle bir alt üst ediyormuş ki. Şimdi dönüp bakınca, “iyi ki olmuşum” diyorum ama yaşarken işin içinden çıkamadım. Baştan sona anlatayım, belki birine ders olur.

İlk Belirtiler: Görmezden Geldiğim Ağrı

Her şey aslında çok masum başladı. Uzun saatler bilgisayar başında oturan biriyim. Önce kuyruk sokumumda hafif bir batma oldu. Sandalyeye otururken sanki altında küçük bir taş varmış gibi hissettim. İlk gün önemsemedim. “Fazla oturdum, geçer” dedim. Ama geçmedi. Günler ilerledikçe ağrı arttı. Özellikle merdivenden inerken ya da eğilip kalkarken bir iğne batıyordu. Yürürken bile rahatsız ediyordu. Baktım olmayacak, aynada kontrol ettim. Orada küçük bir kızarıklık, hafif bir şişlik… O an içimde bir korku oluştu. Ama yine de “belki de sıradan bir sivilce” diye avuttum kendimi.

Bir hafta sonra iş çığırından çıktı. Yataktan doğrulurken canım yanıyordu, oturmak işkenceye dönüşmüştü. En kötüsü de gece uyuyamıyordum. Kuyruk sokumumun üstüne yatamıyor, sağa sola dönüp duruyordum. İçimden “bu böyle gitmez” dedim ve soluğu doktorda aldım.

Doktor Ziyareti: Kaçınılmaz Gerçek

Utana sıkıla doktora gittim. Çünkü kuyruk sokumunu açıp göstermek insanın kolay yapacağı şey değil. Ama doktor öyle profesyoneldi ki ben utanırken o gayet sakindi. Şöyle bir baktı ve hiç düşünmeden söyledi: “Bu kıl dönmesi. Ameliyat olmadan düzelmez.” O an beynimden vurulmuşa döndüm. Ben ilaç ya da krem verecek sanıyordum, ameliyat lafını duyunca elim ayağım boşaldı. “Hocam başka yolu yok mu?” dedim. Doktor gülümseyerek, “Keşke olsa ama yok. Büyümeden almak lazım yoksa iltihap yapar, apseler açılır” dedi. Sözleri tokat gibi yüzüme çarptı.

Ameliyat Öncesi Korku ve Hazırlık

Ameliyat tarihi alındı. O günleri unutamıyorum. İçimde inanılmaz bir korku vardı. “Ya narkozdan uyanamazsam, ya dikişler açılırsa” diye türlü türlü şey geldi aklıma. Etrafımdakiler destek olmaya çalışıyordu ama kimse benim hissettiğim paniği bilmiyordu. Annem “basit bir operasyon” diyordu ama bana hiç basit gelmiyordu. Geceleri uyuyamıyor, sabaha kadar internette “kıl dönmesi ameliyatı olanlar” diye yazılanları okuyordum. Kimi çok acı çekmiş, kimi kolay atlatmış… Benim aklım hepsinde kalıyordu.

Ameliyat günü geldiğinde, hastane önlüğünü giyip yatağa uzandım. Kalbim göğsümden çıkacak gibiydi. Serum taktılar, anestezi uzmanı geldi. “Sakin ol, birazdan hiçbir şey hissetmeyeceksin” dedi. Damar yoluna ilacı verdi, gözlerim karardı, tavan lambaları uzaklaştı… Sonrası yok.

Ameliyat Sonrası Uyanış

Gözümü açtığımda boğazımda kuruluk, belimdeyse keskin bir acı vardı. Sanki oradan et parçası koparmışlar gibiydi. Hemşire başımda, “ameliyat bitti, gayet iyi geçti” dedi. Ama ben acıdan başka bir şey düşünemiyordum. Sırtımda kocaman bir sızı, her nefes alışta zonklayan bir yara. Gözlerimden yaş geldi. Anestezinin etkisiyle yarı uyur yarı uyanıktım ama acı hissi çok netti.

Hastane Odasında İlk Günler

Odaya çıktığımda hareket etmeye korkuyordum. Yana dönmek işkenceydi, oturmak zaten imkansızdı. Hemşire pansuman yaparken nefesimi tutuyor, dişlerimi sıkıyordum. O gün ilk defa annemin elini çocuk gibi sımsıkı tuttum. O kadar acıyordu ki gözyaşlarımı tutamadım. “Bu da geçecek” dedi annem ama o an bana hiç öyle gelmedi.

Yemek bile sorun olmuştu. Yüzükoyun yatarken çorba içmeye çalışıyordum, eşim bana kaşık kaşık içiriyordu. O an düşündüm, “normal oturup yemek yemek bile ne büyük nimetmiş.” İnsan sağlıklıyken fark etmiyor, kaybedince anlıyor.

Taburcu ve Eve Dönüş

Birkaç gün sonra taburcu oldum. Eve gelmek güzeldi ama sorumluluk büyüktü. Pansumanları evde yapacaktık. İlk pansumanı annem yaptı. Sargıyı açarken bağıra bağıra ağladım. İçimden “bir daha oturmayacağım, bilgisayar başında saatler geçirmeyeceğim” diye söz verdim. Tabii ki iyileşince unuttum. Ama o acı bana hayatımın en gerçek derslerinden birini vermişti.

Evdeki ilk haftalar zordu. Yatakta sürekli yan yatıyordum. Tuvalete gitmek bile işkenceydi. Dikişlerin olduğu bölgeye baskı yapmamak için garip şekillerde oturuyordum. İlk duşu almak cesaret istedi, korkarak girdim banyoya. Su değdikçe yanıyordu. Ama zamanla hepsi geçti.

İlk Kez Normal Oturmak

Ameliyattan yaklaşık üç hafta sonra ilk kez düzgün oturdum. O anı tarif edemem. Sanki yeniden doğmuş gibiydim. Basit bir şey, oturmak… Ama benim için o an mutluluk gözyaşları demekti. Telefonumu aldım, forumlara girdim, “arkadaşlar bugün ilk kez oturabildim” yazdım. Onu yaşayan bilir. Gerçekten büyük bir zafer gibiydi.

İşe ve Hayata Dönüş

Bir ay sonra işe döndüm. İlk gün masama oturduğumda biraz tedirgindim. Ama özel yastıklarla idare ettim. Arkadaşlarım “ne oldu, kilo mu verdin” diye soruyordu, anlatmaya utanıyordum. Çünkü kıl dönmesi biraz mahrem bir mevzu. Ama sonra fark ettim ki utanılacak bir şey yok. Doktor için sıradan bir operasyon, biz hastalar için büyük bir sınav.

Psikolojik Etkiler

Bu süreç bana sadece fiziksel değil, psikolojik olarak da çok şey kattı. Önceden sağlığımı hiç önemsemezdim. Uzun saatler oturur, spor yapmaz, dikkat etmezdim. Şimdi oturuşuma bile dikkat ediyorum. Bir de utanmayı bıraktım. Çünkü bedenin hastalanabilir, bu çok normal. Saklamak yerine paylaşmak başkalarına da cesaret veriyor. Ben de şimdi burada bunu yazıyorum ya, işte o yüzden.

Sonuç ve Tavsiye

Kıl dönmesi ameliyatı benim için acı dolu ama unutulmaz bir deneyim oldu. O süreçte çok ağladım, çok isyan ettim ama geçti. Şimdi izime bakıp “iyi ki olmuşum” diyorum. Çünkü ameliyat olmasaydım iltihap büyüyecek, hayatımı daha da zorlaştıracaktı. Eğer sen de kuyruk sokumunda ağrı, şişlik hissediyorsan erteleme. “Geçer” deme. Çünkü geçmiyor. Ben yaşadım, biliyorum.

Son sözüm şu: sağlıklı oturmak bile büyük nimet. İnsanın kıymetini kaybetmeden anlaması lazım. Ben geç öğrendim ama en azından öğrendim. Ve şimdi başıma geleni anlatıyorum ki, sen belki benim kadar geç kalmazsın.