Burun Estetiği : Ailemin ve arkadaşlarımın tepkileri nasıl oldu?
Burun estetiği olma fikrimi ilk kez dillendirdiğimde en çok merak ettiğim şey, çevremdekilerin ne diyeceğiydi. Çünkü insan bazen kendi kararından daha çok annesinin, babasının, kardeşinin ya da en yakın arkadaşlarının bakışını düşünüyor. Açıkçası ben de böyleydim. İçimde kesin kararımı vermiş gibiydim ama yine de onların tepkileri kafamı çok kurcalıyordu. Bir yanım “istediğini yap, sonuçta kendi hayatın” diyordu, bir yanım ise “ya ailem karşı çıkarsa, ya destek bulamazsam” diye kaygılanıyordu.
Önce anneme açtım konuyu. Bir akşam yemek masasında “anne ben ciddi ciddi burun estetiği yaptırmayı düşünüyorum” dedim. Annem ilk anda kaşığı elinde havada kalmış gibi oldu. “Ne estetiği kızım, senin burnunda ne var?” diye çıkıştı. Ben de başladım anlatmaya: kemerini, nefes alma sıkıntımı, fotoğraflarda mutsuz hissettiğimi… Annem yine de ikna olmadı. “Senin burnun gayet güzel, herkesin yüzünde bir farklılık olur. Allah’ın verdiğini neden değiştiriyorsun” dedi. Annemin bu yaklaşımı aslında beklediğim gibiydi. O kuşak için estetik ameliyat deyince akla direkt “gereksiz, şımarıklık” geliyor. Bir de tabii anneler hep çocuklarını kusursuz görür. Ona göre burnumda bir problem yoktu. Ama bana göre vardı.
Babam biraz daha farklıydı. Ona söylediğimde “sağlık için gerekiyorsa ol, ama sadece güzelleşmek için olma” dedi. Benim nefes alma problemim olduğunu biliyordu. Geceleri horladığımı, sabah yorgun kalktığımı defalarca görmüştü. O yüzden sağlık kısmına daha sıcak baktı. Ama estetik tarafına gelince “herkesin burnu aynı mı, biraz da böyle kal” dedi. Yani tam destek vermedi ama karşı da çıkmadı. Açıkçası babamın bu tarafsız hali beni annemin sert tepkisinden daha çok rahatlattı. Çünkü en azından “hayır” demedi.
Kardeşlerim ise benden yanaydı. Özellikle kız kardeşim “abla sen yıllardır bundan şikayet ediyorsun, kafana bu kadar takıyorsan ol gitsin” dedi. Erkek kardeşim biraz dalga geçti, “burnunla mutlu ol, karakter katıyor sana” diye ama onun lafını çok ciddiye almadım. Sonuçta erkekler bu konularda pek hassas olmuyor. Kız kardeşimle saatlerce konuştuk. Bana forumlardan okuduklarını anlattı, fotoğraf örnekleri gösterdi. “Bak şu kız çok değişmiş, senin burnun da böyle düzelebilir” diye moral verdi. Onun desteği bana ciddi anlamda güç kattı.
Arkadaşlarıma gelince… İşte orada karışık bir tablo vardı. En yakın arkadaşıma söylediğimde gözleri parladı, “yap tabii ki! çok güzel olur, zaten senin yüz hatların çok uygun, küçük bir değişiklik seni bambaşka yapar” dedi. O kadar motive etti ki, neredeyse ertesi gün doktora gidecek kadar gaza geldim. Ama diğer arkadaşım tam tersi konuştu. “Bence gerek yok, doğal halin çok güzel. Yaptırınca yapay durur, herkes anlar” dedi. Onun bu sözleri beni biraz düşündürdü. Çünkü samimi olduğunu biliyordum. Ama işte, kim ne derse desin içimdeki rahatsızlık devam ediyordu.
Bazı arkadaşlarım ise konuyu alaya vurdu. “Burnunu yaptırırsan seni tanıyamayız, kimlik yenilemen gerekir” gibi espriler yaptılar. O an gülüyordum ama aslında içten içe alınmıştım. Çünkü ben ciddi bir kararın eşiğindeydim, onlar ise şaka konusu yapıyordu. Yine de dostlar arasında böyle şeyler olur, kafama takmamaya çalıştım. Ama şunu fark ettim: insan ne yaşarsa yaşasın, çevresindekiler olayı asla senin kadar büyük görmüyor. Çünkü onların hayatını etkilemiyor, senin hayatını etkiliyor.
Ailemdeki en ilginç tepki ise halamdan geldi. Bir gün telefonda konu açıldı, “burun estetiği olmayı düşünüyorum” dedim. Halam “ben de yıllar önce yaptırdım” dedi! Meğer bizim ailede benden önce de burnunu yaptıran olmuş. O kadar şaşırdım ki… Hemen sorular sordum: acıyor mu, zor mu, sonuçtan memnun musun? Halam çok memnun olduğunu söyledi. “İyi ki yaptırmışım, hayatımda verdiğim en doğru kararlardan biri” dedi. Onun bu sözleri bana çok cesaret verdi. Çünkü aileden biri bunu deneyimlemişti ve olumlu şeyler söylüyordu.
Sonuçta ailemin tepkileri karışıktı: annem karşıydı, babam yarı destek verdi, kardeşim çok destek oldu, arkadaşlarım ikiye bölündü. Ama ben bu süreçte şunu öğrendim: insanın kararlarını başkalarının fikirlerine göre vermesi çok yanlış. Çünkü onlar bir süre sonra unutur, hayatına devam eder ama sen her gün burnunla yaşarsın. Ben de en sonunda kendi kararımı kendim verdim. Elbette ailemin desteğini istedim ama destek olmasalar da bu yola çıkacaktım. Çünkü bu benim hayatımdı.
Bugün geriye dönüp baktığımda ailemin baştaki tepkileri çok da önemli gelmiyor. Annem bile şimdi burnumun yeni haline alıştı ve “evet, gerçekten güzel olmuş, sana çok yakışmış” diyor. Demek ki bazen insanlar başta seni caydırmaya çalışsa da sonuç görünce fikirleri değişiyor. O yüzden burun estetiği düşünen herkese tavsiyem şu: elbette ailenize, arkadaşlarınıza danışın ama son sözü kendiniz söyleyin. Çünkü mutlu olacak olan sizsiniz, onlar değil.
